Laat me hier beginnen met een persoonlijke anekdote: Ik dacht tot voor een paar jaar, dat men de CVP/CD&V 'karoten' noemde, omdat hun kleur oranje was (karoten = dialect voor wortelen). Blijkt dat het 'kalloten' betreft (wie de oorsprong daarvan kent, gelieve het mij te mailen op info@vb.be).
Hoef ik een prentje te maken dat West-Vlaanderen (en Oost-Vlaanderen ook voor een groot stuk) altijd een oerconservatief en zelfs puriteins CVP-bastion geweest is? En dat in de regio's waar dezen nog steeds sterkst zijn, geregeld PS-compatibele schandalen opduiken, zoals die onbestrafte miljoenenfraude in de voetbal waarbij die niet aangegeven lonen gewoon eenmalig belast geweest zijn, terwijl in andere regio's die tot een heus onderzoek heeft geleid? Of de regio van de Westhoek laatst?
Nochtans, een nieuwe partij maakt hier normaal geen enkele schijn van kans want de kiesplicht gaf hier tot voor een paar jaren enkel als garantie dat de mensen altijd dezelfde bolletjes kleurden (West-Vlamingen waren niet geïnteresseerd in politiek en hielden zich bezig met werken). Zelf ben ik ook zeer christelijk opgevoed, en vind ik de Bijbel ook een meesterwerk van formaat (al heeft het voor mij nu eigenlijk een louter wetenschappelijke waarde gekregen en beschouw ik het als een verslag van vier mensen, waarvan eentje dokter en een ander boekhouder/belastingcontroleur overigens, met hun persoonlijke inslag). Als ik bijv. naar het jaar 1942 achteruit ga, denk ik aan de pastoor van Moorsele die aan mijn vrouw haar net overleden grootmoeder kwam vragen 'of ze nog haar christelijke plichten deed', waarna mijn prachtige schoonvader Flori Langedock (bierhandelaar Moorsele, een van de laatste dorpsfiguren met wie ik 15 jaren elke vrijdag hielp de café's lossen en mij menselijkheid en sociale zin leerde, mijn rouwpagina voor hem vind je nog steeds hier). Of denk ik aan de wilde verhalen van de Bisschop Desmedt die mijn plechtige communie inzegende, en waarvan ik van mijn vader weet dat hij bij elk overlijden van een vrouwtje tussen 't Zand en de Markt van Brugge aan het sterfbed aanwezig was, met als gevolg een enorm kerkpatrimonium in die tijd. Of aan het verhaal van die dakwerker die failliet ging omdat hij iets verkeerd gezegd had tegen hem en nog veel geld tegoed had van de kerkfabriek. Maar dat heeft wellicht niets te zien met het christelijke geloof. Dat houdt wel verband met een bijna-dood-ervaring toen ik klein was en letterlijk had door met mijn hoofd recht naar beneden te vallen IN de loopgraven van Diksmuide (bizar, hé): Tijdens de ellenlange uren die ik naar beneden viel, heb ik mijn toenamlige hele leven en alle herinneringen voorbij zien gaan en toen beloofde ik God plechtig 'eerlijk te proberen te zijn' in ruil om mij te laten leven. Vrij miraculeus werd ik dan toch plots gedraaid op de stenen grond (ik had enkel lichte hersenschudding, maar mijn moeder mocht van niets weten en ik dacht dat ik miserie had met het licht door de enorme lichtflitsen in mijn hoofd die met de herinneringen gepaard gingen). Misschien heb ik gewoon evenveel levens als een kat of klopt het bijgeloof van mijn moeder dat wij een heleboel 'engelbewaarders' hebben (ik hoop dat mijn kinderen die dan 'erven'). Hoewel ik intussen niet echt in God meer geloof alsook door een gelijkaardige ervaring op mijn 18de (sindsdien gebruik ik het naamloze 'Goed' ipv 'God'), kan ik echter niet meer van die belofte onderuit (door de drievuldigheid?). Intussen heb ik ook filosofisch rondgezworven over de andere godsdiensten in mijn zoektocht naar 'de zin van het leven' en ben ik nu in een stadium dat ik zowel de grootste godsdiensten als het wetenschappelijke geloof als compleet dezelfde overtuiging klasseer, en ook Jezus Christus een profeet naast en intellectueel zelfs iets boven Mohammed (Jezus wou geen publicaties; Mohammed wèl) durf te noemen. Trouwens, het woordje 'duivel' geeft veel mensen hier nog steeds rillingen op de rug, en hetzelfde geldt voor het woordje 'Djin' voor niet geëmancipeerde moslims. Dus ik ben multi-gelovig of niet-gelovig, naargelang je het bekijkt.
Maar dit belet dus niet dat ik tot de conclusie ben gekomen dat mensen met individuele christelijke waarden dikwijls voorbeelden zijn voor onze maatschappij op het vlak van verdraagzaamheid. De geloofsleer zoals Jezus Christus die predikte moet echter ook binnen zijn tijdscontext beschouwd worden, want toen mijn zoon plots zijn linker wang in het tweede leerjaar aanbood, sloegen ze er probleemloos een tweede keer op (een maand later zat hij o.a. daardoor al op advies van CLB/ex-PMS in het derde leerjaar). Deze idee is gegroeid omdat ik na tien jaar wetenschappelijke weg, eigenlijk tot de dezelfde conclusie kwam als de christelijke leer met hun geboden, of met het boeddhisme: Respect voor het leven. In een van de boeken die ik aan het schrijven ben, zal ik dit filosofisch nog zeer uitgebreid toelichten. Ik heb trouwens zeer bewust gekozen om mijn kinderen een christelijke opvoeding te geven als referentiepunt omdat het intussen een verdraagzame godsdienst is die al zeer ver geëmancipeerd is. Maar terug naar eventuele politieke motieven van mij:
Ik denk dat de CVP oorspronkelijk wel een goede rol heeft gespeeld in onze politiek, maar dan spreek ik wel van een héél eind geleden. Ook de pogingen van Dehaene om de staatsschuld af te bouwen, vind ik goed, maar zijn rekenkundige aanpak heeft veel blunders gecreëerd (bijv. accijnsverhogende dieseltaks die dan weer afgetrokken wordt door zelfstandigen en dus vooral de hardwerkende loontrekkenden treft; de 'eenmalige' sociale vennootschapsbijdrage die een belasting is zonder doel en dus niet aan het principe van retributies voldoet en de staat stimuleert om het geld door deuren en vensters te smijten). Ten slotte heeft hij de belastingdruk tot een top gedreven die niet meer leefbaar is nu de grenzen van de vrijhandel volledig open aan het gaan zijn en heeft hij op die wijze (ook door slechte communicatie met de bevolking) de liberalen aan de macht geholpen (die eigenlijk wel goed gestart waren, maar al snel werd het paars voor 95% rood). Misschien moeten we gewoon toegeven dat onze cultuur en onze beschaving zijn hoogtepunt voorbij is, maar zo defaitistisch ben ik niet, en ik geloof dat we er met wat goede wil nog veel zelf kunnen aan doen.
In essentie ben ik dus zeker evenzeer oranje, maar niet alleen hou ik niet van het kleur, ik zie continu rond mij heen dat de CD&V een partij is van woordbreuk, van vriendjespolitiek en benoemingen, van de cumul van enorm veel functies en dat er geen mensen met energie zijn die 'nee' durven zeggen die de geldverspilling die met deze partij ook gepaard gaat (en de partij is van de eeuwige onderhandelingen waarbij het kalf dikwijls verdronken is, meer de farizeeërs-mentaliteit dus; "but in the long run we are all dead", zou de lange termijn-filosoof J.M. Keynes zeggen). Waar de 'V' van Vlaanderen trouwens komt momenteel, is mij helemaal een raadsel geworden na de B-H-V-klucht (drama is beter woord). Leterme lijkt me een zeer integer man, maar ik zal nooit snappen waarom ook hij die 5 minuten van politiek moed zelf nooit heeft opgebracht (heb sympathie voor zijn echtgenote omdat die een vakantiejob in Dadipark had vroeger en hij, dacht ik, ze ook daar leerde kennen). Ten slotte bestaat volgens hen "politiek uit mensen", en daar ga ik ook volmondig mee akkoord. In deze discussie [... gecensureerd ...] hiervan een persoonlijke zaak maakt, en het politiek probeert uit te spelen dat ik een 'racist; fascist; mestkever" of zo zou zijn terwijl deze lidkaarten wel een andere evolutietheorie uitdrukken. Hiermee kom ik op het gesprek dat [... gecensureerd ...], terwijl de belastingplichtigen twee snelheden qua belastingcontroles en repressiviteit ervaren: Een Vlaamse en een Waalse (incl. Brussel voor een keer). Over België en Vlaanderen is dus het volgende...
VAN BELLE Jean Marc, Bellegoed, Bellegem, 20/11/05, kleine bijwerking in 2006