Algemene Ledenvergadering VJV
06 december 2008
Lezing ondervoorzitter Jean Marc VAN BELLE

Na mijn echtscheiding werd tijdens mijn vakantieweek mijn zoontje achtergehouden en was ik een vakantieweek eens alleen met mijn twee dochtertjes, toen vier en tien jaar jong. Op een van die immer zotte dagen met mij vraagt onze 10-jarige Marieke of we onze laatste gezamenlijk gezinsvakantie in Daun, Vulkaneifel Duitsland zouden kunnen herbeleven. Het jongste roept enthousiast ‘ja’ en stelt meteen voor om ook in onze Mercedes Vito te blijven overnachten, zodat we het goedkoop zouden kunnen houden. Ik vond dat een prachtidee en zo meende ik ook de emotionele miserie in een nieuwe deugdelijk vrijheid om te zetten. Ik maakte de kledij voor zo’n drie dagen klaar alsook onze donsdekens en laat voor de eerste keer in mijn leven mijn GSM thuis achter. Al snel blijken die overnachtingen dicht bij elkaar, veel toffer dan een van ons ooit had kunnen denken, en de vrijheid te gaan en te staan waar we willen, immens. Omdat ik de derde en laatste geplande dag besefte dat het niet fair was dat we Mariekes zin hadden uitgevoerd, vraag ik al rijdende plots aan onze 4-jarige Stientje of zij misschien ook een wens heeft om ergens naar toe te gaan. Zonder aarzelen maar tot mijn allergrootste verbazing zegt mijn guitige meid met fonkelende oogjes: “Naar het land van Sinterklaas”. Marieke en ik kijken elkaar verrast aan, maar na een lange minuut van stilte, kruisen onze blikken opnieuw en indringend zeggen we gelijk samen: “Waarom niet?” Ons niet bewust van de afstand, rijden we slechts vaag doelgericht verder door Duitsland en vervolgens via de Colmar over prachtige bruggen en brede rivieren eerst naar het vliegtuigmuseum waar we een chocomelk kunnen drinken in een echte Concorde. Vervolgens rijden we verder over de de Allerheiligenberg en andere besneeuwde bergen in Zwitserland en nemen eindeloos lange tunnels om in Italië terecht te komen, waar we ons plots in een supermarkt niet meer zo veilig voelen. We trekken door naar Frankrijk en naar de Languedock (de lieve moeke van mijn kinderen heet Veerle Langedock en ik leg uit dat ‘ock’ uit het occitaans net het ‘ja-woord’ oui vormt). Daar komt ook een van mijn dromen uit, namelijk rijden over de nieuwe hoogste brug ter wereld (343 m, ruim 30 meter meer dan de Eifeltoren is), de Viaduc de Millau.

Uiteindelijk raken we pas na dagen en nachten en veel Mc Donalds en andere speelpleintjes zoals Lourdes in het Spaanse Don Quichotte-land (voor de Nederlanders onder u, Don Quichotte c’est un monsieur qui voetbalt). Dit windmolenland ligt trouwens niet zo heel ver van waar onze vriend Diego de tweede werd in de burgemeestersverkiezingen van zijn dorpje. Maar toen we daar in Spanje waren... verstopte Sinterklaas zich samen met de dinosaurussen die we daar ook zochten, in een almaar dichtere en zelfs griezelige verlaten mist en de klok dwong ons terug naar huis te gaan. Nu verrast het mij mij keer op keer dat mijn kinderen net die reis jaar na jaar nog steeds boven halen als een soort toverreis en als een soort verbeelding die echt bestaan heeft. In ons huis hangt ook tekening die ze daarover samen maakten en die hen meer dan heilig geworden is. Hieruit heb ik geleerd dat kinderen de wereld veel zuiverder beleven als wij, volwassen journalisten. Dat zij veel meer voor hun dromen durven uitkomen, dat volwassenen veel saaier zijn dan zij... En dat kinderen soms ook zeer dapper en wij volwassenen soms uitermate laf kunnen zijn.

Dus lang leve Sinterklaas.

Van hieruit even de sprong naar mijn beschouwingen over de gebeurtenissen met zowel leden als algemeen en juridisch journalistiek. Ook dit jaar heb ik, en misschien sommige leden ook met mij, in de VJV niet altijd gevonden wat ik zocht, namelijk de objectieve rechtvaardigheid voor zover die kan bestaan. Maar toch moet ik zeggen dat de afgelegde VJV-reisweg even boeiend was als mijn zoektocht naar Sinterklaas. Ik heb omgekeerd zeer boeiende en dankbare dingen ontdekt waar ik eigenlijk helemaal niet naar op zoek was en die voldoening gaven aan bepaalde leden en die me leerden dat je jammer genoeg almaar minder ver raakt met ‘braaf zijn’ en dat je tegenwoordig ook niet altijd kunt ‘wachten op recht’. Een krant doen betalen voor een lid voor jaren ver, nadat die juridisch afgedreigd werd met bijzaken over contracten en rechtsgeldigheid, of een veiligheidscoördinator kunnen terechtwijzen omdat die dacht dat ons lid een bridge to far ging, zijn kleine mijlpalen onderweg. Maar ook ruimere polemieken rond Frank Thevissen, rond zelfmoord- en andere censuur waren welgekomen voer voor mijn adrenalineniveau, en ik kon mijn creativiteit bot vieren in een nieuw tuchtbegrip bij een geval met de Raad voor Journalistiek, zijnde ‘een positieve informatienota’. Deze positieve tuchtmaatregel promoot ik niet alleen binnen de VJV maar ook binnen andere vrije beroepers-omgevingen die ik frequenteer als positief signaal tegen alle andere negatieve in (blaam, schorsing, schrapping). Zoiets appelleert veel meer en straft minder! Inderdaad, Hilde, telkenmale diende je mij te temperen, en ik ben je daar ook dankbaar voor. Het VJV-groepsbelang gaat trouwens altijd boven het individuele belang. Maar omgekeerd moet er ook iemand zijn die de lont aan het vuur houdt, denk ik, net zoals in de tekst van Within Temptation:

“If I won’t make, someone else will stand my Ground” = Als ik het niet haal, zal er altijd wel iemand anders mijn strijdplaats innemen. [zie hele tekst op deze link of videoclip op youtube hier; mijn lievelingsliedje Memories van deze groep vind je inclusief tekst muziek op deze nagedachtinspagina van een goede vriend van mij die de strijd tussenin zeer bewust opgaf].

Trouwens, Hilde, van deze speech had ik je niet op de hoogte gebracht... en dat eigenlijk omdat ik nu eenmaal graag met journalistiek vuur speel. Ik ga mij dan ook eens wagen aan een satirisch experimentje. Ik gebruik daarom de de niet gebruikelijke ‘ik-vorm’, en als het misloopt, neem ik alle verantwoordelijkheid hiervoor. Please fasten seat-belts!

-----

Voor wie het niet merkte, verleden maand ging media-orkaan Censuriand door ‘t Belgenland. En wie die orkaan kon doorstaan kreeg precies wat depressies. De VVJ (niet de VJV maar de VVJ, onze concullega’s) ‘bewees’ in een enquête dat ‘hun’ journalisten voor 74% bij voorkeur linkshandig zijn. De Antwerpse balie ‘bewees’ in hun enquête dat 75% van de rechters zich laat beïnvloeden door aanwezige pers. Tot dan dacht ik dat journalisten ambidexter en rechters onbeïnvloedbaar moesten zijn. Maar dan begint de orkaan van 2008 pas.

05/11: Een Franstalige voorzitter besluit in Brussel met een zittend gat in een eenzijdig verzoekschrift zonder tegenspraak tot het weghalen uit de winkels van alle Humo’s! Laat ons nu nog geloven dat het omwille van ‘Het Gat van de Wereld’ is en niet omwille van een ander artikel? Waar de klassieke mediaorganen tot dan slaafs en lezers-doen-weglopend het gerecht trouw bleven, koptitelt de Morgen op 07/11 plots met ‘Het Gat van de Rechtspraak’. Ook Pol Deltour noemt die voorzitter een ‘cowboy’, maar daarna wordt hij - in tegenstelling tot mijzelf - milder en vooral stiller.

09/11: Het Gat van Knack wil per se bij pers bewijzen dat satire niet mag over staatslui die twee vrouwen promoveren van staand weddeniveau C naar liggend canapéniveau A en dit zonder schriftelijke examens (misschien wel mondelinge). Knack wil echter gelijktijdig bewijzen dat satire wel mag over anti-staatslieden met journalisten die nog nooit van CB- of SMS-taal gehoord hebben (ook mijn dochter gebruikt 88 = dikke kusjes of Russische knuffel en chauffeurs hebben geen roze noch pedofiele bedoelingen als ze altijd met die cijfercode 88 sluiten, zoek maar op internet). Voor mij is het juridisch onbetwistbaar: Satire mag altijd. Maar wie toch zou twijfelen, mag dat zeker niet bij publieke figuren of mensen betaald met topwedden uit belastinggelden. Het recht op antwoord geldt hier onverminderd en leve de blogs die hun succes hier uit halen (maar let op: mundus vult decipi, decipiatur ergo = de gewone mens wil bedrogen worden, dus bedriegen we hem).

11/11: Het Gat van Antwerpen smijt één bekende journalist stante pede door de buitendeur. Die deur blijkt nog dRoger Van_hout_te zijn, maar knackt terug.

02/12: Corelio maakt een nog groter gat door Standaard 60 man uit zijn Nieuwsbladen te halen.

03/12: De Persgroep ziet een klein gaatje vrij en krijst meteen deze Nederlandse Parool: Morgen 26 jobs op Tijd bevrijd!

06/12, oei, dat is vandaag... en ik heb het zwarte gat in de superdeeltjesversneller nog niet gezien...

Op mijn verborgen agenda staan 6 ‘oude’ VJV-journalisten met 25 jaar anciënniteit. En ik wou mij al lang eens als Di Rupo (ex-bestuur Dexia) of Lippens (bestuur Fortis) gedragen conform hun nieuwe normen van ‘behoorlijk bestuur’. En laat die zes leden nu effectief afwezig zijn, dus... het moment voor vonnissen bij verstek! Ik laat hen een voor een op de beklaagdenbank plaatsnemen.

* Freddy Van Gaever, specialist economie, transport: Het mopje op zijn site over de Britannica Encyclopedia is misplaatst en seksistisch. Zijn 25 jaar kritische berichtgeving is teveel van het goede. Als ik bovendien bedenk dat zijn individuele prestaties en rendement vervanging zal bieden aan minstens 20 anderen, dan is het mij een plezier hem eenzijdig te ontslaan omwille van de werkgelegenheid die ik zo creëer. Freddy krijgt van mij straks een eenzijdig verzoekschrift, kostprijs “deux francs seize”. Brabo, ik bedoel: bravo enne veroordeeld: vonnis bij verstek.

* Wim Onselaere GvA: Als ik het juist of nog liever als ik het niet juist heb, is zijn vader Valère geboren op 24/10/1912, dus vlak tegen den grooten oorlog. Ik kan het risico niet nemen dat Wim om die reden misschien wel eens een Duits forellenrecept zou presenteren op het lokale nieuws van Hamme, waar ooit nog 22 anti-Don-Quichotte molens stonden. Hij gelieve VVJ (VliegensVlugJa ofte ASAP) dezelfde collegiale GvA-deur van hout te nemen. Vonnis bij verstek.

* Jan Lens, Textielverzorging, in ons Westvlaamsch ne-stik-stielman: Na 25 jaren zie ik dat door zijn tomeloze energie de Federatie van de Belgische Textielverzorging nog altijd bestaat. Zo lang Jan Lens daar blijft, krijgt men die sector blijkbaar niet kapot. Zijn kwaliteit ontneemt de curatoren en gerechtsdeurwaarders hun werk. Hij heeft zeker al mindere dringende redenen gehoord voor ontslag. Vonnis bij verstek.

* Rudy Declercq: Zijn foto’s zijn veel te afgewerkt en te goed. 25 jaar heeft onze erkenningscommissie deze hoge fotokwaliteit lijdzaam moeten gedogen, maar mijnheer Declercq dient te begrijpen dat hij plaats moet ruimen voor bij voorkeur onervaren jongeren die niet met een reflexcamera overweg kunnen. Rudy schrijft trouwens voor Het Nieuwsblad, dus hij zal het recente bezuinigingsstandpunt op oudere ervaren werknemers van zijn werkgever dus wel delen. Rudy mag zijn fototoestel aan het staketsel van zijn stad Oostende hangen, hoewel ik vrees dat hij daarvan dan weer een mooie foto zal maken en onze erkenningscommissie voor paal zal zetten bij zijn nieuwe aanvraag bij de VJV. Vonnis bij verstek.

* Marc Gorremans, GvA en Antwerpse televisie ATV. Als ik het goed heb is deze te interessante man ook ICT-coördinator in een katholieke hogeschool en lesgever. Marc is er zich niet van bewust dat de kruisbeelden al een tijdlang in de rechtbanken verboden werden, en op Flickr vond ik zijn foto met de Vlaamse leeuw op een bekend Mechels gebouw. Hij dient te begrijpen dat wij als sleppendragende Vlaamse Journalistenvereniging de Vlaamse Vlag niet kunnen tolereren omdat wij zelf niet kunnen brullen noch bijten. De heer Gorremans is trouwens te intelligent en mee-geëvolueerd met de techniek en zijn informatie maakt hem staatsgevaarlijk als lid voor onze laksheid en paardenbrilmontuur. Ook is het niet aanvaardbaar dat hij zelfs zijn leerlingen op eenvoudige wijze verstandiger maakt dan mij, dus 25 jaar is genoeg. Ook mijn voorbeeld Saddam in Irak was niet gesteld op intelligentsia. Marc Gorremans wordt preventief verwijderd door onze Belgische geheime dienst. Vonnis bij verstek.

* Jan Vorsselmans, GvA, algemene berichtgeving, kunst en cultuur. Dat deze persoon al 25 jaar goede kwaliteit levert, doet echt niet ter zake in de huidige zaak ten gronde. We kregen van GvA het bericht dat Jan zijn familienaam ‘Vorsselmans’ in het midden met SS geschreven wordt, en ook al snijdt zo’n argument opnieuw geen hout, sinds de grondswetwijziging met de nieuwe discriminatiewet is dit ruim reden tot dringend ontslag zonder opzegtermijn. De gouden handdruk die Jan van GvA zal krijgen, incasseer ik zelf wel met Patrick Janssens voor u in zitpenningen van meer dan 1.000 EUR per bestuursvergadering. Zaak wordt niet naar de rol verwezen en de rechtsplegingsvergoeding van 1200 EUR sinds 01/01/2008 bekomt mij dan ook in extra toe voor het verleen van dit juridisch advies (reden waarom we al deze zaken natuurlijk pas na 01/01/2008 behandelden overigens). Vonnis bij verstek.

* Raoul De Puydt, Kunst & cultuur. Ik merk dat deze persoon in Brussel actief is en vond in de oude bestanden terug dat hij zich als advocaat aanmeldde. Deze zaak dien ik dan ook uiterst procedurieel en niet ten gronde aan te pakken. Het grondwettelijk hof heeft besloten dat de volgende verkiezingen ongeldig zijn door de niet splitsing van de kieskring Broekzele-Half-Volvoorde. De Heer De Puydt kan dus niet meer herscreend worden door de erkenningscommissie. Het is betreurenswaardig dat hij ook al 25 jaar ook al pijnlijk goede kwaliteit levert en zo het VJV-imago veel te hoog hield. Door hem aan de deur te zetten, maak ik het mijzelf veel gemakkelijker en heb ik een juridische concurrent voor de Raad van Bestuur minder. Zonder dank. Vonnis bij verstek.

* Robert Colson, cameraman VRT, VT4, AVS. Het duurde even voor ik vond wat ik de heer Colson listig ten laste zou leggen, maar op gentblogt.be vond ik bezwarende foto’s van hem. De Heer Colson publiceert ongevraagd een shockerende foto waarop een cameraman actief werkt! In deze tijden van uitkeringen en werkloosheid, is het absoluut niet aanvaardbaar foto’s van Vlaamse werkende collega’s zomaar wereldkundig te maken. Ik zal Robert vervangen door een collega die foto’s van bij voorkeur gekleurde en/of slapende collega’s op websites plaatst zodat we op die manier beter bijdragen aan de groeiende onverdraagzaamheid en extra voer tot discussie leveren. Zo’n foto’s bezorgen ons ook de houten stok om zijn opvolgers dan later ook om dito dwingende reden te ontslaan. Zijn 25 jaar verdraagzaamheid en zachte diplomatie zijn niet tolereerbaar. Als alle mensen zoals hij werden, zouden de andere journalisten werkloos worden omdat het onrecht zou verdwijnen en Dag Allemaal ook de drukpersen zou moeten stilleggen. Dit zou ook het einde van de VJV betekenen, en dat kan niet, want het behoud van onze bestuurspostjes is voor ons de enige doelstelling.

Ook deze laatste krijgt dus onverbiddelijk: vonnis bij verstek voor 25 jaar dienst.

Also sprach Zarathustra... (Nietsche, klik op de link hiervoor, maar ook eens op deze link naar het ietsisme).

-----

Tot hier de ironie, maar ik heb nog een welgemeend niet ironisch toemaatje ter afronding:

Beste VJV-leden,

Dankzij jullie gaat de VJV
al mijn hele leeftijd mee
d’erkenningscommissie is oké
en ‘t bestuur doet deftig mee
een woord van dank aan ‘t IPV
voor de catering en de café
wees straks wel of niet tevree
maar wacht nog met de plee
want eerst voer ik u mee
naar dat duivelse banketdiner
zo roept u straks gedwee
olé, olé, olé
leve de VJV

6 december 2008, VAN BELLE Jean Marc, At your service!