Betreft éénouder-opvoeding en je drie sublieme vragen. Let op voor het enorm lange antwoord dat ten zeerste onvolledig is, omdat het een waterval van enerzijds 'erge' en anderzijds net 'verrijkende' persoonlijke belevenissen bevat van de laatste twee jaren. Veel hangt af vanuit welke zijde je iets in het leven bekijkt.

1. Adoptie door hetero-koppels
2. Alleenstaande vaders-moeders
3. Wat vind ik van echtscheidingen

Elke mens kleurt inderdaad zijn standpunten in kleurt ze ook iets anders naargelang je ouder word.  Ik ga wèl graag in op je verdere vragen, en ik neem dat zelfs even voor op mijn werk van fiscale aangiften (hoewel ik hierdoor een ernstige boete zal oplopen, die ik te mijnen laste neem, bovendien is er in Bellegem een zwaar Telenet-onderhoud waardoor onze verbinding wellicht twee dagen uitligt).  Het onderwerp ligt me namelijk zeer na aan het hart.

1. Adoptie van heterokoppels vind ik evenmin wenselijk als holebi-adoptie.  De nadruk ligt ook daar vooral op de ouders die een kind willen.  Ik denk dat er meer vanuit aanbodzijde moet gekeken worden dan vanuit vraagzijde om misbruiken te vermijden (dat is niet toevallig een element dat ter sprake kwam bij het ontwerp van economische programma van het Vlaams Belang, en waar ik van binnenuit aan deelnaam, hierop is een repliek gebaseerd dat bij het Vlaams Belang zéér veel integere mensen zitten). Ik zou willen concreet stellen: Als een baby'tje uit mijn buurt zijn ouders door een auto-ongeval of zo zou verliezen, zou ik meteen dat baby'tje willen opnemen, omdat ik veel energie heb en het drie broers/zusjes zou hebben (in het Arabisch kun je niet zeggen ik heb 3 kinderen, je bent verplicht het geslacht te vermelden, dus 1 jongen en 2 meisjes).  Toch denk ik dat men het mij beter weigert en het objectief beter zou terechtkomen bij een hetero-koppel met een stabiel huwelijk (bijv. minimum 5 jaar al gehuwd, wettelijk gehuwd wel te verstaan, dat blijft meer garanties geven) maar ook niet te oud en liefst energie (dat is het enige wat telt als je kinderen krijgt).  Tot 2 jaar kun je volgens mij een baby NIET verwennen, daarna wel, en dan moet er ook (meestal mannelijke) strengheid en (meestal vrouwelijke) zachte zorg zijn.  Misschien kun je dit ook bij een heterokoppel, maar het homo-huwelijk bestaat nog dus welke garantie heeft het kind op een stabiele relatie? Dat ze dan misschien eerst het huwelijk afschaffen.  Hopelijk volstaat dit antwoord.  Ik denk dat een pedagoge als jij, dus geen theoreticus, meer gewicht zou moeten krijgen in de beslissingscommissies ter adoptie.  Ik denk dat hier meteen de vraag moet gesteld worden of er ook niet beter twee kinderen gelijktijdig of na elkaar worden geadopteerd, want alleenstaande kinderen zijn evenmin ideaal in mijn ogen (sorry dat ik dit durf stellen) op het vlak van incasseringsvermogen in het leven.

Ik wil hier - zeer belangrijk - even verwijzen naar ons fenomenale napoleontische burgerlijk wetboek.  Over de relatie ouders-kinderen staat er eigenlijk maar één echt artikeltje (zie google): Art. 371 BW: "Een kind en zijn ouders zijn jegens elkaar respect verschuldigd." ('respect' wordt in de rechtsleer dikwijls beschreven als  'eerbiedwaardig ontzag', een mijns inziens zéér mooie formulering, maar ontzag betekent dan weer volgens het woordenboek 'eerbiedwaardige vrees' en dat schetst het oude opvoedingsmodel dan weer, en daar spreek ik me hier niet over uit).

2. Alleenstaande moeders/vaders.  Ja, hier moet ik verklappen dat ik zelf zeer ernstig in de problemen ben gekomen, hoewel ik dat niet graag doe.  Mijn echtgenote en ik hadden een relatie die ik nog nooit ter wereld bij iemand anders (ook niet in sprookjes) ben tegengekomen, en dat komt deels door mijn enorme koppigheid en het feit dat ik van kleinsaf als allerhoogste ideaal het huwelijk voor mezelf had gesteld (boven mijn priesterroeping die bovenkwam na een zeer straffe bijna-dood ervaring in de toepasselijke loopgraven te Ieper, dat een onderwerp op zich is, maar die misschien nog ter sprake zal komen in een van de boeken die ik binnen een aantal jaren zal uitgeven).  Mijn echtgenote en ik leefden echter zo filosofisch hoog, en mijn kinderen waren zo enorm knus opgevoed, dat het overlijden van mijn echtgenotes papa (een uiterst nederige menselijke dorpsfiguur met zwakke kantjes, een bierhandelaar uit Moorsele, zie http://logocom.be/poezie en helemaal onderaan of zoek 'Flori Langedock' op via google; een natuurlijke tegenstelling tegenover mijn superintellectuele vader waarmee hij het nochtans ook goed vond) ons eigenlijk even van de kaart wistte.  Hoe intiem je ook als man en vrouw (of als vrouw/vrouw of man/man) met elkaar omgaat en hoezeer je ook elkaar binnenlaat, een mens blijft een in wezen eenzaam beestje.   Elk verwerkingsproces vergt energie, zeer veel energie, net zoals kinderen dus, en hier moet iets misgelopen zijn.  Mijn echtgenote, is onder zeer slechte invloed van haar moeder (ik heb het vooral over het energie- en geldtekort van haar), ging plots alleen op reis met haar met de kindjes waarbij ik niet meemocht (ik stond dat toe uit liefde voor mijn echtgenote en uit liefde voor mijn schoonmoeder - echt waar), en ik heb de stommiteit begaan door toen wellicht te zeggen dat haar moeder haar meer nodig had dan ik (ik laat mij niet graag helpen of voor mij zorgen, en dat is altijd zeer moeilijk voor een vrouw, zelfs mijn twee lieve dochtertjes hebben daar problemen mee; ik klaag niet graag omdat andere mensen volgens mij altijd grotere problemen hebben dan ik).  Omdat het huwelijk voor mij onbetwistbaar was en ik nergens aan twijfelde, in het laatst aan mijn torenhoge liefde voor haar, heb ik nooit zien aankomen dat zij heel de inboedel ging meenemen mèt mijn drie kinderen op 11/11/2004.  We hadden niet eens ruzie, maar opvoedkundig was er een geschil ontstaan en vormde ik een plotselinge weerstand tegenover rilatine zie link paar lijnen verder) van mijn zogezegd hoogbegaafde zoon Floris (http://florisvanbelle.be/iq.pdf) als een kritiek op haar opvoeding aan en op 26/09/2004 vertelde zij mij plots 'dat zij mij niet meer graag zag'.  Ik zag daar geen probleem in, want we hadden elkaar vriendschap beloofd als er ooit eens 'moeilijke dagen' zouden komen, en ik geloof uit ervaring dat elke vrouw en elke man in zijn leven wel eens een depressie meemaakt, en net daarom kende ik art. 230 BW zo goed: 5 jaar (nu 2 jaar) feitelijke scheiding om zo'n periodes te overbruggen en tot de conclusie te komen dat weglopen van elkaar eventjes verrijkend mag zijn, maar meestal toch verarmend is niet verrijkend (zeker als je je kinderen boven jezelf stelt, maar daar schort het tegenwoordig fel aan; voor mij blijft het kinderrijkdom, mijn echtgenote sprak plots soms van kinderlast m.b.t. Marieke; het typische syndroom van mijn moeder van elf kinderen die kleine kindjes leuk vind, maar grote problemen ziet bij grote kinderen, van mij is het omgekeerd).  Hier kan ik het kwaad zeer concreet met naam noemen: Dat is haar advocaat (ik ben juridisch goed onderlegd, en zeker wat betreft het huwelijksrecht betreft, daar ik dit vanuit mijn persoonlijke hoogste verlangen te huwen, meer dan gelijk welke advocaat van A tot Z ken qua structuur en draagkracht).  Zozeer zelfs dat ik die advocaat dagvaarde voor valse psychologische attesten, bewust voorliegen van de rechter, mij eenzijdig te proberen 'psychologisch gestoord' te verklaren en een maatschappelijk gevaar voor mijn kinderen  [ik had dat echter intellectueel voorzien en had toen mij al zelf grondig psychologisch laten doorlichten en gaf toen les aan 152 pubers uit de derde graad in het VTI, waardoor dat gemakkelijk te weerleggen viel; dat is het voordeel van wetsartikels te kennen, advocaten zijn zo dom en voorspelbaar op dat vlak]. Ik diende de dag na haar vertrek al een verzoekschrift tot verzoening in, en haar advocaat kon niet anders dan een kortgeding en dagvaarding ten gronde met art.229 (overspel) en art. 231 (grof geweld of geweldplegingen), waarvan natuurlijk werkelijk nul % werkelijk is. Daar wordt gesproken over mijn kinderen op mijn schoot te zetten tijdens het rijden, over glijden van trapleuningen, over tegen anti-biotica en rilatine zijn (http://logocom.be/technisch/medisch/rilatine), over ik die een peperdure moto zou hebben van meer dan 1 mio BEF maar waarmee ik mocht rijden van een klant die ik uit zeer diepe miserie gered heb, zie http://logocom.be/moto) en daarop mijn dochtertje zonder helm achteraan zou geplaatst hebben, dat ik de deur zou ingestampt hebben van mijn zoon.  Pure nonsens, want mijn kinderen blijken in de loop van de procedure zelf te verklaren dat ze hun papa even graag zien. Ik vertrouwde vanuit mijn jarenlange ervaring met het gerecht blindelings in het gerecht (was altijd al actief en liet met succes frauderende vrije beroepers veroordelen), maar weigerde wel enige tegenaanval en boos te zijn op mijn echtgenote, omdat ik mijn woord weiger te breken, en op dat vlak mijn eigen stelling volg: "wat go(e)d heeft verbonden, zal de mens niet scheiden", zie ons welgemeende en hoogliederlijke trouwboekje op de pagina http://logocom.be/poezie.  Tot mijn verrassing blijken vele rechters echter onbekwaam te zijn de stukken in te kijken, en reageren ze negatief op het feit dat ik zelf verdedig. Na 7.000 EUR advocaatkosten loopt ook het beroep mis door een blunder van die dure advocaat, en ik pak alles zelf terug over.  Intussen is er enorm veel vernietigd, en ik besluit langzaamaan mijn energie op te drijven om de tegenaanval met liefde in te zetten.  Ik daag mijn echtgenote uit om de kinderen om het liefst te zien, en stop al mijn energie in de processen, hoezeer mijn handelszaak daardoor ook vernietigd wordt (ik zit nu zeer diep in schulden, maar als het in orde komt, kan ik dat wellicht met 10 à 15 jaren hard werken terug rechttrekken, anders is alles weg, wat mij ook niet stoort, en dan MOET ook alles weg zijn, daar zal ik aan helpen, want hoe graag ik mijn echtgenote ook zie, mijn geweten staat niet toe het huwelijk af te breken door mensen te belonen die zo'n contract moedwillig en tegen de zin van de kinderen om puur oppervlakkige geldelijke belangen (= depressieverschijnsel) te belonen.

Dit loopt straks al twee jaar, en ik heb alles al tegen mijn kop gekregen: Eerst beticht beticht van miljoenen omzet zwart te doen (zie http://vb.be), ik wees erop dat dit juridisch een correctionele aanklacht is waarvan ik ook eiste dat ze mij correctioneel zouden vervolgen, maar dat zien ze dan NIET zitten en zo stapelen ze de procedurefouten op elkaar. Ik hoef hier niet bang te zijn als zelfstandige, want al die jaren had ik alleen 2 X 5000 BEF van een klant extra gekregen als cadeau om dat aan mijn echtgenote zelf te geven, ook de maand voor ze wegging gaf ik haar moeder met een extra kaskrediet nog 200.000 BEF ter steun waarmee blijkbaar de gerechtskosten tegen mij werden gefinancierd, maar ja bij haar moeder was het gebruikelijk dat er wèl 'zwart geld was' en die zei dat iedereen dat deed, dus je kent wel de moeder-vrouw doctrine in zo'n dominant zwakke moeder-geval die misbruik maakt van de sterkte van haar dochter; Chinese parapsychologe heeft daar zeer interessante stellingen over), mijn bedrijfswagen wordt in beslag genomen, en dan komen ze af met valse psychologische attesten van een rouwtherapeute die mijn vrouw behandelt maar zegt dat ('hoewel ze de vader nooit gezien heeft') dat ik enorm opvliegend is en heel het gezin in diepe angsten dompelt. Als je maar luid genoeg roept, er zal wel iets blijven hangen en onvoorstelbaar dat blijkt ook zo: Ik word veroordeeld in kortgeding (ondanks alles te weerleggen, maar de rechter had niet eens mijn 400 blz. verweer gelezen, zelfs niet de samenvatting) om zowel de nieuwbouw die ik volledig zette nu helemaal alleen af te lossen (we zaten wat in financiële problemen en hadden 0 EUR op spaarboekjes staan op het moment van de scheiding) als 900 EUR onderhoudsgeld te betalen, terwijl ik recht had op co-ouderschap, mijn echtgenote zelf 1400 EUR netto verdient, zo'n ruime 700 EUR aan kinderbijslag + studiebeurzen krijgt.  Gelijktijdig gebeurt het hardste voor mij: Terwijl ik mooi mijn klanten ingelicht had voor de klassieke co-ouderschap van een week/ een week waarmee de kranten met Onkelinckx op kop volstonden dat moment, krijg ik wel co-ouderschap maar geen bilocatieregeling (eh ja, anders konden ze dat wanbedrag van 900 EUR niet goedkeuren; mijn echtgenote en ik verdienden altijd ongeveer evenveel, wij waren op zeer veel vlakken echt evenwaardig zoals het in een idyllische en wederzijds intellectuele relatie behoort). Ik begin dit op internet te publiceren en krijg zeer veel steun van buurtbewoners en van mijn klanten zelf. Het enige wat ze niet snappen is dat ik weiger een woord negatief te zeggen over mijn echtgenote en de advocaat daarvoor blameer (dat is ook zo, mjin echtgenote kon zelfs niet e-mailen en kende geen jota van recht en had haar capaciteiten op totaal andere en voor mij aanvullende/verrijkende vlakken; net daarom waren we zo'n energie koppel waarvan de liefde op iedereen, haar papa in de eerste plaats, op afstraalde).  Misschien ook nog dit: Het kortgeding veegt zwaar de voeten aan art. 301, ten vierde BW: "Het bedrag van de uitkering mag in geen geval hoger zijn dan een derde van de inkomsten van de tot uitkering gehouden echtgenoot".  In mijn geval kon ik bewijzen dat mijn netto inkomsten toen boven de gevraagde onderhoudsgelden lagen maar 'vergat men dit artikel', dat in cassatie dikwijls wordt aangewend (ook van cassatie heb ik een bewijs dat ik in aanmerking kom voor een pro deo advocaat, dus zelfs de rechtsdiensten spreken elkaar tegen).

In hetzelfde vonnis wordt bovendien mijn zoon afgenomen ondanks alle weerleggingen en een gesprek met hem gepland twee weken na het voorlopige kortgedingvonnis.   Ondanks het feit dat hij mij toen al heel lang niet zag en iedereen was wijsgemaakt dat de relatie tussen mijn zoon en ik werkelijk verschrikkelijk was (ik was de machtspotentaat en hij had zwarte dromen door mijn schuld, de werkelijke reden staat in de bijsluiter van rilatine, hij kreeg op dat moment een overdosis doordat hij zoveel afgevallen was; rilatine is een verboden vermageringsproduct dat fenomenaal werkt op dat vlak; hij woog toen minder dan zijn drie jaar jongere zusje), verbaast hij de rechter plots met "Ik zie mijn papa graag en ik wil bij mijn papa zijn".  Het kernprobleem van het gerecht is echter dat zij blijkbaar blunders in de doofpot stoppen en niet rechtzetten, en daardoor almaar meer blunders maken en de ene na de andere op zich stapelen.  Dat zal nu merkbaar worden in beroep, waar de advocaat in kwestie enkel procedurefouten wil inroepen (het feit dat een 'datum' op mijn dagvaarding in zijn exemplaar niet stond).  Mijn bedrijfswagen wordt tot persoonlijke onzetting van de rechter van koophandel in beslag genomen (de vraag wordt gesteld of ze mij kapot willen, want ze wisten wel dat ik zonder wagen geen inkomen meer had als zelfstandige en na mijn vraag of ze dan een andere occasie ook in beslag gaan nemen en de advocaat koelbloedig antwoord 'ja, zolang je niet betaald', adviseert de edelmoedige rechter mij tussen de lijnen een leasing aan te gaan, wat ik ook doe. Ik word loontrekkend bij een klant en gisteren 16/10/06 kreeg die een brief dat mijn loon in beslag zou genomen worden, waardoor ik weer gedwongen wordt zelfstandig te blijven (wat ik gaarne doe, maar de schuldenberg blijft groeien en mijn echtgenote ziet niet in dat het deksel uiteindelijk op haar neus zal komen, daar mijn broers en ik van kleinsaf onszelf getraind hebben om te overleven in alle omstandigheden, zelfs in Rambostijl indien nodig (ik denk niet dat zoiets ooit nodig is maar ik wil het toch ook graag aan mijn kinderen doorgeven - on ne sait jamais). Intussen heb ik al vredegerecht, kortgedinggerecht, jeugdrechtbank, eerste aanleg, beroep, cassatie en handelsrechtbank gehad terwijl correctionele normaal ook moest maar ze dat niet durven omdat ze daar zelf een blauwtje van formaat zouden oplopen en ben ik nog met een paar beroepszaken en zaken ten gronde mijn tijd mooi aan het verdoen.  Het toekomstscenario is als volgt: Beroep afwerken voor drie rechters te Gent om advocaat van mijn echtgenote aansprakelijk te stellen en hopelijk alles recht te trekken. Bijkomende dagvaarding initiëren tegen concerta aan mijn zoon verstrekt zonder grondig DSM-IV testen en in tegenstrijd tot andere psychologische indicaties en IQ-test en zijn gezondheidsproblemen. Procedures nog te winnen dat dit alles wel op internet mag en dat ze mijn mond niet gaan snoeren.  In het andere geval: Vernietigen van de tijdelijk kunstwerken, om een of meerdere totaal nieuwe kunstwerken op te richten.  Er zijn duizenden wegen te bewandelen, en mensen zoals wij hebben overgevoelige zintuigen om de gevaren onderweg te zien en snelle reflexen om ze te pareren. Je moet je hier niets imaginairs bij voorstellen, ik heb het gewoon over kleine daden zoals een verzoekschrift tijdig in te dienen, te checken of voldoende artikels vermeld zijn en je de juiste feiten aanhaalt, intussen blijvend positief te zijn over je kinderen en te spelen met hen, alsook positieve te blijven over de prachtige moeder die je je kinderen altijd genetisch zult zien en waarvoor je ten slotte zelf gekozen hebt in volle bewustzijn. Ik heb het gewoon over zeer veel en hard en dus liefst graag werken. Ik haal nog even een zin van iemand aan die al zeer lang dood is: "Je moet niet doen wat je graag doet, je moet graag doen wat je doet".

Jullie kennen mij op het forum ook reeds als een zeer creatief iemand (uitzonderlijk tegenover ons schoolsysteem die omgekeerd werkt) en zie het leven en de huidige moeilijkheden dus meer en meer als een uitdaging om een zeer hoog niveau van intelligentie te bereiken, en blijf mezelf opleggen haar graag te zien, hoewel ik toegeef dat ik letterlijk (echt waar) mijn hart heb voelen kraken en breken (de echte reden waarom ik triathlontrainingen startte nadat mijn achillespees leek te bezwijken van het vele lopen met tè goedkope Makro-turnschoenen).  Intussen heb ik om te overleven alles op alles gezet op vraag van mijn kinderen op de aflossing van het huis, maar ik zit dus ook vandaag met de daver op mijn lijf als de bel gaat, want ik krijg dus deurwaarders over de vloer, en als ik even de moed laat zakken, zal ik binnen de kortste keren in bittere armoe als zelfstandige zakken (ik heb geen recht op werkloosheidsuitkeringen noch OCMW-steun, heb zelfs geen kleine risico's dus voor mij zijn dokterskosten zijn 0,0 terugbetaald en ik bezoek dus zeker geen dokter meer voor mezelf; wij hadden trouwens van meetafaan gekozen om het kindergeld daarom via het veel betere loontrekkende statuut van mijn echtgenote te laten gaan, een zeer intelligente vrouw die volgens mij nog steeds maar tijdelijk de teugels en haar energie kwijt is), ik heb de televisie opgezegd uit financiële overwegingen en ben daar nu zeer gelukkig mee, maar ik kom uit een gezin van elf kinderen en weet dus wel wat werken en overleven is: Als ik de kindjes niet heb (zoals nu) brandt er zelfs geen verwarming en was ik mij terug met koud water (is gezond hoor).  Het heeft zelfs een omgekeerde werking: de verarming is hoe langer hoe meer een verrijking voor mij. Ik raak er integendeel van overtuigd dat mijn echtgenote ècht de onbewuste 'dakini' 'speelt' (een boeddhistische term voor goddelijke leermeesteres), want zij geeft mij met haar koelbloedige daad een uniek invalspunt dat ik ook het alternatieve concept nu kan uittesten van twee gescheiden opvoedingen en dus veel beter dan gelijk wie weet waarover ik spreek.  Mijn kinderen worden veel harder, en onze 'zachte overbeschermde opvoeding' waar mijn echtgenote voor koos (waar ik soms aan twijfelde, omdat ik zelf een harde opvoeding heb gehad), heeft ze dus zonder te willen zelf ingeruild voor de opgesplitste opvoeding.   En dat heeft een aantal positieve kanten (ja, ik zie altijd de positieve uitweg en hou eigenlijk wel van zeer grote uitdagingen, hoe groter de weerstand die je overwint, hoe mooier de weg die je daarbij aflegt). Ik begrijp intussen wat Jezus emotioneel meemaakte toen hij gekruisigd werd, maar ik ben iemand die na de kruisiging (het kortgeding) ook na drie dagen terug tot leven kwam en nu doorga voor mijn medemens (ik denk dat ik mezelf en mijn eigenliefde in zeker zin wel wat verloren ben, in diep in mij zit daardoor soms een wenend maar zeer gevoelig kind). Ik ben in zekere zin onkwetsbaar geworden omdat ik het leven bekijk als iemand die in een tweede leven zit en buiten zichzelf kan treden. Ik heb niet het priesterschap/celibaat gekozen maar het huwelijk en de enorme rijkdom van kinderen is mij bekend (ik heb meer geleerd van mijn drie kinderen dan ik ooit aan hen zal kunnen overbrengen).  En nu krijg ik het in zekere zin 'godsgeschenk' van dit te verliezen en toch tussen hen te blijven en het dus net te winnen (hoewel bij een echtscheiding is er NOOIT een win-win situatie, er is alleen verlies; alleen zijn zowel winst als verlies een tijdelijke toestand in een op- en neergaande cyclus zoals de bioritmes van levende en dode materie.

Terug naar de kwestie, zijnde vraag 2: éénouderopvoeding:

Mijn situatie BEWIJST dat mijn zoon met zijn hoogbegaafdheid tussen alleen nog vrouwen zeker een vaderfiguur nodig heeft (hij woont overwegend en tegen normaal verstand in tijdens schooldagen bij zijn moeder, zijn oma is dominant, en mijn echtgenote lijkt de laatste tijd meer lesbisch dan iets anders te zijn, want er komen geen mannen meer in zijn omgeving hoor ik) en gaat zonder langzaamaan kapot of voelt zich in elk geval almaar minder begrepen.  Afgelopen vakantie heb ik hem van agressief op kamp met Don Bosco helemaal terug open gemaakt en hem geleerd dat een man inderdaad anders is dan een vrouw, maar dat hij daarvoor respect moet hebben en dat dit net de zoogdierlijke basiszin is waarom een lichaam leeft en beweegt.  Mijn echtgenote, die een fenomenale kwalitatieve therapeute is (leerde haar kennen toen zij logopedie studeerde en mij de hersenen bijbracht en ik haar scriptie over 'hersenverlamming bij kinderen' typte) noch iemand anders kan het van mijn familie genetische asperger syndroom in combinatie met zogezegde hoogbegaafdheid begrijpen, dan ik.  De snelheid in mijn hoofd is het tegengewicht van een zeer diepe eenzaamheid, en dat los je niet op met rilatine/concerta.  Je kunt een kind door een vader OF een moeder laten opvoeden, maar ik zeg ondubbelzinning: Het is te merken aan de kwaliteit van zo'n nageslacht tegenwoordig. Elk kind heeft recht op een ouder van beide geslachten om voorbereid te zijn om voor zowel het mooie als voor de conflicten die daar tijdens zijn eigen toekomst huwelijk uit zullen voortspruiten (het is fictie te denken dat alles op wieltjes loopt; beweging is weerstand).

Mijn echtgenote had een pleegzusje (mishandeld door haar ouders en vanaf 3-jarige leeftijd uit de kliniek bij hen terechtgekomen en gebleven).  Alles liep perfect tot ze op zoek ging naar haar moeder, en haar broer.  En met haar broer in bed dook en haar huwelijk op de klippen liep. Nu ook nog heb ik geen probleem met haar, maar je ziet dat bepaalde zaken niet kunnen rechtgezet worden en we onze verwachtingen niet te hoog mogen stellen.

Meer nog, ik durf hier het geval Van Themsche die zogezegd de racistische moorden pleegde, bij vermelden. Die jongen kreeg zelfs geen speelgoedgeweertje toen hij klein was van zijn moeder, en kreeg ook zo'n zachte vrouwelijke opvoeding.  De reden dat hij doorsloeg is dat hij niet geleerd had dat een jagende jongen soms gewond moet worden, maar daarom niet blind mag doorslaan. Dat zijn trouwens geen racistische moorden, want racistische moorden zijn normaal per definitie tussen rivaliseren MANNEN (racisme lijkt voornamelijk een mannelijk denkpatroon te zijn).

Op mijn pagina http://logocom.be/technisch/medisch/rilatine vindt u een verwijzing naar de talloze schutters van Minesota tot de Duitse schoolschieters, die meestal zoiets als Prozac of speed of amfetamines slikten.  Als je de vaderlijke discipline wegneemt (pas op: sommige vaders vragen helemaal geen discipline meer, of vader/moeder wordt zodanig uitgespeeld door de kinderen dat het ouderlijke gezag gewoon om zeep is, bij ons thuis was er trouwens vooral moederlijke discipline en vaderlijke rationele afstandelijkheid), maak je het je eigen kinderen moeilijk op LANGE TERMIJN. Mijn dochter en ik hebben soms serieuze discussies omdat ik ze niet inval voor bepaalde grilletjes, maar zij weet dat ik het haar emotioneel en intellectueel gemakkelijker wil maken voor als ze groot is.

Ik ben dus inderdaad tegen éénouderopvoedingen.

Maar graadsgewijs: éénouderopvoeding is meestal wel beter dan incest (beide ouders), verkrachting (vader), alcoholgeweld (meestal vaders; nu toenemend moeders), drugsmisbruik (bedien) en psychologisch vernedering (meestal moeders).  Als pedagoge ken je trouwens wellicht het begrip 'loyauteit' waar opvoeders van schrikken: "Hoe erg een kind ook mishandeld is, ook negatieve aandacht is soms gewenst door het kind in kwestie."  In zo'n beslissingen moet je altijd proberen een lange termijnvisie voor het kind in kwestie te ontwikkelen, en soms bewust te negeren wat je op korte termijn zou doen om het kind te helpen.  Let wel: Natuurlijk moet je het kind eten geven als het honger geeft (J.M. Keynes, beroemde visionair economist besloot zijn langetermijn sessies altijd af met de zin: 'In the long run we are all dead').

3. Wat vind ik van echtscheidingen? Ik ben er principieel tegen, maar als er een probleem is van alcohol, misbruik, dan is het vanzelfsprekend en zijn de kinderen beter met aparte ouders dan ouders die tesamen ruzie maken en het leven tot een hel brengen.  Toch zijn het dikwijls kinderen waarvan de ouders samen bleven en ruzie maakten, die blijkbaar meer carrièremogelijkheden hebben.  Het conflictmodel wordt uitgesloten bij onze opvoeding omwille van kinderrechten.  Het conflictmodel is echter een wezenlijk onderdeel van onze natuur.  Een broer en een zus komen van nature niet overeen omdat ze niet met elkaar naar bed zouden gaan en de kwaliteit van het nageslacht niet ten gronde zou gaan.  De natuur zoekt naar verschillen, niet naar gelijkenissen (dat is vriendschap).  Mijn kindjes komen verdacht goed overeen, maar gelukkig vechten ze geregeld met elkaar (en met mij) als welpen over de grond en worden ze zo ook fysisch sterk. Ze komen dikwijls ziek toe bij mij, maar door de enorme bewegingen help ik mijn deel bijdragen om hun gestel gezond te houden.  Een kind heeft vader en moeder nodig.  Echtscheiding is eigenlijk een luxeprobleem en een epidemie momenteel en volgt uit het zwakke karakter van onze generatie en illustreert de teloorgang van onze cultuur.  Samenblijven is echt NIET moeilijk: Je moet gewoon het werkwoord 'JA' vervoegen en dat is een kwestie van doen.  Ik geef je het kernwoord mee van de priester Marnix Galle (kun je nu bereiken voor een goed gesprek als je in nood bent in de Psychiatrische Kliniek te Brugge achter het station, dus je kunt gewoon met de trein naar daar, met mijn groeten) die ik persoonlijk kende en die mijn huwelijk inzegende en mij toestond om nergens het woord God te gebruiken maar het overal te vervangen door het niet benoemende 'go(e)d':

KLAVER: hetgene je ZELF kunt doen om je huwelijk in stand te houden

K van keuze, het werkwoord 'ja' vervoegen, op elk moment voor elkaar kiezen, boven een ander, boven je kinderen, en vooral boven jezelf.

L van luisteren: Niet van nature op je eigen wensjes ingaan, maar je mond houden en je oren en je verstand open zetten. Ik denk niet dat ik een hoge intelligentie heb, maar een hoge interesse, en ik heb altijd veel geluisterd (en nog steeds) naar oudere wijze mensen (misschien ben ik nu al een 'oude zak' aan het worden, in het Waals dialect: 'vî cou' = vieux cul = oude aars, dus Walen kijken langs de 'andere kant').

A van aanvaarden, maar ook van anderszijn. Als je niet aanvaardt dat de ander een verrijking is op jezelf, dan ben je serieus fout bezig en dan ben je beter niet getrouwd, of moet je ook niet verwachten dat de ander jou interessant zal vinden.  Aanvaarden is ook een kwestie van geven en niet van nemen of zelfs van krijgen.

V van vergeving. Als de andere je misdoet of kwetst, kijk dan naar de horizon, denk aan je eerste seksuele contact en het respect dat je elkaar daar (hopelijk) gaf. Het is gemakkelijk een man seksueel te kwetsen, vergeef het een vrouw die dikwijls meer behoefte heeft aan seks (de priester had het hier niet over seks en seks is volgens mij helemaal niet zo belangrijk in een huwelijk en zelfs een oorzaak waarom veel huwelijken mislopen).  Kom van je ijzeren toren en je materialistische kamer en raak elkaar terug aan. Laat de elektronen terug stromen van het ene lichaam naar het andere.  Net daarom voerde ik het zoentje in voor elke maaltijd, voor het slapengan, voor het vertrek, eigenlijk misbruikte ik elk moment.  Gisteren nog in de wagen voor ik de kindjes aan school afzette, vroeg ik aan marieke om te vragen aan moeke of ik van 'rode lichten' hou.  Ik heb namelijk altijd groene lichten en zij rode, maar ik zei altijd dat ik zeer graag rode lichten had, omdat ik haar dan een zoen kon geven.  Als ze zich dat niet meer herinnert, is ze niet bereid te vergeven, en is de tijd nog niet rijp dat ze terug wil komen (puur een kwestie van willen in eerste instantie).  Voor het volgende rode licht gaf ik mijn dochter een zoen op haar wang en een goede nijp in haar arm (mondzoenen zijn altijd een privilege geweest tussen mijn echtgenote en ik en mijn kinderen vinden die duidelijkheid leuk).

E ben ik een beetje (opzettelijk) vergeten, maar ik dacht dat het over erkenning ging. Als ik Erop kom, vul ik dit misschien aan, maar misschien kun je het zelf gaan vragen aan die priester achter het Station te Brugge. Ik vind het even leuk een bril te dragen want als ik die afdoe, zie ik het leven waziger en minder gedetailleerd.  Zalig gevoel.  Wist je trouwens dat je maar in een paar graden van je gezichtsveld scherp ziet (zie http://logocom.be/technisch/hersen_bedrog) - zet geluid niet te luid?

R van relatie. Niet alleen relatie tot elkaar, maar ook een relatie tot God [go(e)d voor mij] en dus met het hogere [het Arabische Allah komt eigenlijk gewoon van 'de verhevene', leer ik nu in de lessen Arabisch, tof, maar reuze moeilijk]. Ik denk dat als we als mens iets beter dan beesten willen zijn, we moeten proberen ons handelen in iets ruimers te kaderen, en de Relativiteitstheorie van Einstein moeten genegen zijn.  Alles kadert in zijn tijd en als ik nu tegen holebi-adoptie ben, zal ik in betere of concrete omstandigheden misschien voor zijn, maar daar moet de wet niet voor worden aangepast.  Een kindje alleen gaat doet. Een man en een vrouw gaan dood als ze elkaar geen liefde geven. Neem mij de knuffels van mijn kinderen weg en ik word een pure levensloze machine, die misschien prachtprestaties zal neerleggen maar een immense zwartheid uit de ogen zal stralen. Een relatie met een huisdier, een relatie met een kind kadert in loslaten in dit tijdelijke leven. En hoe krampachtiger je de relatie ontkent en het vastklemt, hoe meer het uit je handen zal glippen, zoals de gekende mail die rondgaat van de dochter die vraagt hoe het kwam dat haar moeder zo lang bij haar papa bleef.  Ze antwoordde door de dochter zand te laten nemen: Als ze het hard omknelde, liep het uit haar hand, als ze haar hand opende, lag het mooi en vrij en bleef het liggen... Ze vergeten te zeggen 'tot het weggedragen wordt door de wind' of tot je zelf geen kracht meer hebt om het te dragen. De R ook van relatie omdat de relatie vruchtbaar zou zijn en kinderen welkom. Ouders met kinderen kunnen zeker getuigen dat er een bom valt als ze uit huis zijn, maar ze dan meestal beseffen hoe zeer ze ze eigenlijk dan gaan missen.  Net zoals je lief op een afspraakje... Pak mekaar maar nog eens goed vast!

Eindconclusie: Ik vind dat zelfkritiek op zijn plaats is en het vooral zeer veel ouders aan verstand ontbreekt, en dat kinderen meer van gezond verstand getuigen dan hun ouders in veel gevallen.  Zij zien, registreren de stommiteiten van hun ouders (na als kleintje er eerst enorm naar opgegekeken te hebben en de ouders zich voordoen als 'de sterke' 'de lieve' 'de papa' 'de mama' hebben ze eigenlijk hun eigen ruiten al voorbereid om in te smijten) en zullen hoedanook pogen deze niet te herdoen.  Waarom ik het huwelijk als hoogste waarde voor mij stelde?

Ik wil dat de alleenstaande ouder die dit leest, eens naar de badkamer gaat en zichzelf daar eens ten gronde gaat uitkafferen voor al wat mooi en lelijk is en voor wat hij gedaan heeft in reactie op.  Ik vraag niet te hoge verwachtingen te stellen en elke relatie in orde te krijgen, want als een van beiden niet wil, is dat (in het beste geval slechts tijdelijk) hopeloos.  Maar je krijgt in het leven op lange termijn ALTIJD wat je verdient.  Waarom het kwaad goede mensen treft? Omdat je dacht goed te doen door iemands gedacht te doen op korte termijn.  Je moet soms hard zijn om goed te zijn. En als je echt goed bent, dan treft het kwaad je nooit.  Het gaat door je zonder enige vitale functie aan te passen. Het kan je lichaam beschadigen, maar de regeneratie van je geest niet.

Omdat ik 15 jaar in de hemel geleefd heb, nee, dat de hemel nooit in de verste verten zal evenaren wat ik met mijn echtgenote, haar papa en mijn kinderen aan warmte heb ervaren, durf ik de evangelie (= goede boodschap) te prediken.  Maar het tegengewicht is even hard: Bij het verlies van iemand die zo warm is, die je zo graag ziet, die zo nederig en menselijk is, is de pijn evenredig. Op termijn is energie een tijdelijk onevenwicht binnen een globaal evenwicht.

Ik kies bewust om soms een zeer strenge vader te zijn, zeer rationeel, en voedt mijn kinderen op in een poging tot enorme zelfbeheersing, waarbij ze geregeld de grenzen mogen aftasten om het midden te leren kennen (boeddhisme), waarbij ze moeten kunnen zwijgen en gehoorzamen (islam) en ze sociaal en rechtvaardig (christendom) moeten zijn.

En hoeveel ik hier ook schrijf en hoe failliet ik ook moge gaan als het mij niet lukt de Belgische juridische stommiteiten recht te zetten, mij gaan ze mijn waarden niet afpakken. Integendeel, weerstand versterkt alleen maar spieren.  En een mens wordt nooit belast boven zijn draagkrachtgrens.  Want daarvoor ontwierp God (of de natuur, ik zeg het wat pleonastisch) de tranen.  Ik kan huilen en dan verwerk ik zelfs wat niet te verwerken valt.

Veel huwelijken ontstaan doordaat twee mensen elkaar nodig hebben en in een klein autootje tegen elkaar zitten.

Veel huwelijken gaan na 13 jaren kapot doordat dezelfde twee elkaar niet meer nodig hebben, en zagen over geld en dure kinderen in een grote auto waarin ze elkaar niet meer bepotelen.

De kern van mijn huwelijk  is dat ik een paar zaken had ingevoerd: Een mondzoen voor elke maaltijd zodat we altijd nederig bij elkaar moesten terugkomen, nooit van elkaar blijven en altijd handtastelijk zijn, nooit over de grenzen van elkaars weerbaarheid gaan (hoewel je dat niet altijd weet), en je steeds bezinnen 'wat zou een andere vrouw mij meer kunnen bieden dan deze waarmee ik voor het eerst naar bed ging'.

Ik breek ook mijn eigen dromen niet af en zie nog steeds de mogelijkheid van een hereniging maar het zal wellicht 9 jaar uithouding en 'loslaten' en misschien 'alles opzettelijke verliezen' vergen. Tot op dit moment heb ik trouwens nog nooit een droom ontworpen die ik niet verwezenlijkt zag worden (al zijn er nog een paar niet afgewerkt, anders zou ik trouwens niet meer leven).

Mijn kinderen staan erop dat de wangzoen of hoofdzoen voor elke maaltijd trouwens behouden blijft met hen. Alles mag mislukken in het leven.  Maar je mag nooit je geweten kapot maken door te vergeten je best te doen. Je mag nooit vergeten gelukkig te zijn in de op- en neerwaartse beweging van het leven.  Ik zou zelfs durven tegensturen: "Te is altijd goed, tenzij in tevreden."

Hopelijk schetst dit persoonlijke verhaal je mijn standpunt beter.  Hoewel het uit een forum komt, besliste ik het ook op mijn site http://vb.be/eenouderopvoeding te zetten.

Samenvatting:

1. Adoptie door hetero-koppels: Adoptie enkel voor liefhebbende, bij voorkeur hetero-ouders. Liefst na 5 jaar huwelijk, welstellende ouders en met openheid en interesse naar de genetische afkomst van de kinderen.
2. Alleenstaande vaders-moeders: Is een ernstig probleem, ook financieel. Omgekeerd lijken kinderen soms assertiever te worden hierdoor. Laatst kwam ik een moeder tegen dat haar kindje leerde fietsrijden.  Na een gesprek hoorde ik een eenzaamheid in haar taal. Alleenstaand is volgens mij echter véél gemakkelijker dan een relatie in stand te houden.  Daarom is het volgens mij... minder waardevol. Maar waardevoller dan een echtgenote die art. 231 B.W. terecht moet inroepen.
3. Wat vind ik van echtscheidingen? Ik ben ertegen. Het is weer gemakkelijk en leidt tot puntje 2. Dit telt ook voor holebi's. Leer vriendschap naast verliefdheid te plaatsen en herinner u art. 213 B.W. waarin niet staat dat u elkaar moet liefhebben maar wat u wel moet doen om het gezin als kernelement te handhaven in een op losse schroeven komende maatschappij: "Echtgenoten zijn jegens elkaar tot samenwoning verplicht; zij zijn elkaar getrouwheid, hulp en bijstand verschuldigd." [noot: hulp heeft betrekking op het financiële aspect].

Ik ben volgens testen zeer goed in abstrageren (zie http://logocom.be/iq.pdf) en structureren, dus kan ik wel wat afstand van mezelf nemen, vandaar dat ik wellicht bij sommigen goed lig in het forum, maar net zeer slechte bij anderen.  Ik extrapoleer graag (= in uitersten stellen) omdat het dan meer reactie losmaakt en duidelijker overkomt en onze hersenen zo'n <leerstof> gemakkelijker opneemt.

levensvolle en kindvriendelijke groetjes,

vanwege een monogame man ondanks of nog meer net door alle omstandigheden,

VAN BELLE Jean Marc

boven alles een papa van drie prachtige kinderen omdat ook ik in hen geloof